CaroLiné XéuL's

Caroline’nin yaşları sel olup
akarken, gözleri sürekli onu arıyordu çevresinde. Tek bir bakışını yakalamak,
yanında olduğunu hissetmek. Neler vermezdi bunlardan emin olmak için. Ama
yoktu. Uzun süre durmadan baktı etrafına; ama bir türlü Nick’i bulamadı gözleri.



Tam gerçek aşkı buldum derken
bunların olmasını hak edecek ne yapmıştı? Caroline’nin arkadaşı Angela ona
neler olduğunu merak ediyordu. Kaç gündür yüzünü görmemişti. Endişeleniyordu.
Haber alamıyordu ondan. Tüm bunlar onu korkutuyordu. Caroline’nin başına ne tür
bir şey geldiğini bilmiyordu. Ama eğer gerçekten kötüyse Caroline katlanamazdı
buna. Dayanamazdı. O kadar güçlü değildi. Angela onu tanıyordu. Yanında olması
gerekti. Caroline’nin yanlış bir şey yapmasından korkuyordu. Mesaj atmaya karar
verdi.


“ Bir saat sonra okulun oradaki parka gel.
Konuşmalıyız.”


Caroline
mesajı gördü. Angela’ya karşı çıkamayacağını bildiği için “Hayır” yazmakla vakit kaybetmedi. Hemen fondötenini buldu ve
boynundan başlayarak neredeyse tüm vücudunu saran yara izlerini kapattı. Altına
bir koy ve üstüne siyah kazak giydi ve Angela’nın dediği yere doğru yola çıktı.


Angela çoktan gelmiş gibiydi.
Banklardan birine oturmuş sinirle bekliyordu. Caroline Angela’nın sinirli olduğunu
anlamıştı çünkü bacağını sallıyordu. Sinirlendiğinde hep bunu yapardı ya da
sınavda bir soruyu yapamadığında. Bu Caroline’yi sinir ederdi. Durması için
yapamadığı soruyu öğrenir ve cevabını söylerdi. Caroline başarılı bir
öğrenciydi. Ama kesinlikle sosyal hayatla bağlantısı kesmiş inek tiplerden değildi.
Sadece okuldan sonra biraz çalışırdı. O kadar.


Caroline Angela’ya doğru küçük
adımlarla yürüdü. Ang Caroline’yi görünce koşarak ona doğru ilerledi.


Evet, Caroline izlerin çoğunu
kapatmıştı. Hatta hepsini. Bir şey olduğu belli olmuyordu. En azından dışarıdaki
insanlar fark edemezlerdi. Ama Ang hemen anladı. Caroline’nin yüzü bembeyazdı.
Sanki annesin fondötenini kullanmış gibiydi. “Tuhaf” diye geçirdi içinden.


Caroline, Ang ile ne konuşacaksa
konuşup bir an önce geri dönmek istiyordu. Çünkü çok yorgundu. Halsizdi. Bu
düşüncelerini sesli dile getirmeye karar verdi. “ Evet Ang, çağırdın geldim. Ne konuşacaksan konuş. Gitmem gerek,
işlerim var.” İşte şimdi Ang iyiden iyiye endişelenmişti. Bunlar, bunlar
Caroline’nin söyleyeceği tarzda şeyler değildi. Ne olursa olsun. Ciddi ciddi
konuşacaktı. Neler olduğunu anlatmasını isteyecekti. Anlatmazsa, zorlayacaktı.
Bu da Ang’in yapacağı bir şey değildi ama işler ciddi gibi görünüyordu. Bu
yüzden Ang ciddi olacaktı. Hiç olmadığı kadar. “ Neler oluyor Caroline? Çok tuhaf görünüyorsun. Onu geçtim kaç gündür
yüzünü göremiyorum bile. Ne oldu? Sorun Nick mi?”


Ne diyecekti şimdi Angela’ya. “ Ah, o mu? Önemli bir şey değil. Okulda bir
sapığım vardı ya. Hah evet o. Beni takip etmiş. Sonrada dönüştürmüş beni.
Dönüştürmek derken; vampir oldum sadece önemli bir şey değil!” mi diyecekti? Of, gerçekten berbat bir
durumdaydı. Elbet, her şeyi anlatabilirdi Angela’ya. Bunu da anlatabilirdi ama
korkuyordu. Angela’nın da Nick gibi onu bırakıp gitmesinden. Şüphe gibi bir şey
değildi bu. Emindi. Ang bunu öğrenirse tabi ki gidecekti. Caroline de böyle
yapmaz mıydı?


“
Yapmazdım. Ben olsam bunu ona asla yapmazdım.” Diye geçirdi içinden. “ Caroline! Cevap vermeyi düşünüyor musun?”
dedi Ang. “ Bak Angela, bazı şeyler
olduğu doğru. Ama bunlar hakkında konuşmak istemiyorum. En azından seninle
konuşmayacağım. Artık.”


Artık.
Ne demekti şimdi bu. Artık Caroline Angela ile konuşmayacak mıydı? Ang garip
hissetti birden. Umutsuzmuş gibi. “ Artık
derken?” diye sordu. Caroline işte bunu sormasından korkuyordu. Ne diyecekti
şimdi? Ona bir şekilde zarar vermemek için onu kendisinden uzak tutmalıydı. Ama
nasıl yapacaktı bunu? “ Bak Ang. Seninle çok
güzel günler geçirdik. Birlikte güldük, birlikte ağladık. Her şey için de teşekkür ederim ayrıca. Ama benden
bu kadar.” Angela’nın yüzünde öyle
bir hüzün belirdi ki Caroline ağlamak üzereydi. Ama kendini tuttu. Çünkü eğer
ağlarsa, Ang bunu gerçek olmadığını hemen anlardı. Devam etti. “ Üzgünüm. Her şey çok güzeldi. Ben, ben
gerçekten üzgünüm ama… Çok şey değişti Ang. İçimde o kadar çok şey değişti ki. Seni
kırmaktan, incitmekten korkuyorum. Tekrar üzgünüm…” dedi. Gözlerinden yaş
geldiğini fark edince hemen arkasına döndü ve “ Hoşça kal” diyerek ilerlemeye başladı.


Angela
donmuştu sanki. Hiçbir şey söyleyemiyor, hareket edemiyordu. Beyni çalışmıyordu.
Ya da gerçekten olanlara anlam vermeye yetmiyordu. Ne olmuştu birden bire. Eğer
Nick ile arasında bir şey olduysa –ki öyle olduğunu düşünüyordu- bunun Ang ile
ne ilgisi olabilirdi ki. Bu işte yanlış giden bir şeyler vardı. Hemen Caroline’ye
yetişti ve “ Biz seninle ne konuşmuştuk? Ne
olursa olsun, karşımıza ne ve kim çıkarsa çıksın birlikte aşacağız dememiş
miydik? Biz bu sözü 14 yıl önce verdik Caroline. 14 yıldı istinasız uyuyoruz bu
söze. Şimdi ne oldu da sen vaz geçiyorsun? Seni vazgeçirebilecek ne olmuş
olabilir. Anlat bana canım… Ne olursa olsun ben seni yargılamam, sorgulamam. Hadi
Caroline anlat bana!” dedi.


Ang
bunları söylerken Caroline’nin hala arkası dönüktü. Ağlıyordu. Sonra Ang’e döndü
ve boynuna sarıldı. Uzun süre sarıldılar. Ang Caroline’ye durmadan “Geçicek canım…” gibi bir şeyler
fısıldıyordu. Caroline geri çekildiğinde Ang yaşlardan akmış olan fondötenleri
gördü. Ve arkasındaki izleri. Diş izlerini. “Aman tanrım! Sana ne oldu böyle Caroline? Kim yaptı bunu? Nick mi?”
İşte. Ang Caroline’nin korktuğu soru yağmuruna başlamıştı. “ Sakin ol Ang. Ne kadar korkunç olduklarını
biliyorum ama anlatacağım. Anlatacaklarım bu izlerden çok daha korkunç.”
Ang gittikçe endişeleniyordu. Ve sonuna Caroline anlatmaya başladı.


“ Hani okulda
bir çocuk vardı. Adı Edd. Bana kafayı fena halde takmış olan. İşte o…” Ang Caroline’nin sözünü kesti
“ O mu yaptı bunları? Ah, bu nasıl bir
psikopatlık!” Caroline sesini biraz yükseltti ve “Angela! Zaten benim için anlatması çok zor. Sen sözümü keserek hiç
yardımcı olmuyorsun!” Angela başına hafifçe eğerek “Üzgünüm. Devam et.” Caroline devam etti. “ Evet, bunları o yaptı. Ama psikopatlıktan değil. Onun doğasında var. O,
o bir vampir Ang. Ve korkarım artık bende öyleyim.” Gerçek, Angela’nın yüzüne bir tokat gibi
inmişti. Hem de epeyce okkalı bir tokat.


Ne olacaktı şimdi. Korkmaya
başlamıştı. Tabi ki Caroline’den değil. Arkadaşlıklarının bozulmasından. Her şey
çok güzeldi bugüne kadar. Ama o artık vampirdi ve bir takım ihtiyaçları
olacaktı. Bunu düşünürken ürpermişti Angela. Caroline artık onun gibi değildi
ve Angela ile arkadaş olmak istemeyecekti.


Oysa Angela ne olursa olsun
sürdürmek istiyordu arkadaşlıklarını. Onlar dosttular çükü. Ayrılmaz ikili. Onlar
hep birilerine örnek olmuşlardı. Şimdi… Düşünceleri Caroline’nin sesiyle
bölündü. “ Bak Angela. Seni hala en az
eskisi kadar çok seviyorum. Ama benimle arkadaş olmak istemezsen anlarım. Gerçekten.”



Bunları duyunca yüzü gülmüştü Angela’nın.
Hatta bir kahkaha patlattı. “ Deli misin
sen? Ben de iki saattir sen artık benimler arkadaş olmak istemiyorsun
sanıyordum.” Caroline “ Ciddi misin?” diye sordu. Angela “ Ya benim az önce sana anlattıklarım sadece sözde mi sanıyorsun? Sen ne
olursan ol sonsuza kadar benim en yakın arkadaşım olacaksın.” Dedi.


İkiside
birbirlerine bakıp uzun uzun güldüler…

“ Halledeceğiz tatlım… Ama şimdi bana bir anlat. Neler oldu?” dedi Ang. Caroline ne diyeceğini bilmiyordu. " Şimdi değil Ang. Lütfen. Zaten söylediklerimden fazla bir şey yok. Ama şimdi konuşmak istemiyorum. Sadece oturmak istiyorum. Burada böylece oturmak ve geleceği düşünmemek..."



NOT: 6.sınıf çaylak olmak istiyorum

84*
Konusu fena değildi, okurken sıkılmadım ama betimleme bakımından zayıftı açıkçası. Kızın üzüntüsünü falan daha iyi anlatabilirdin.
Başvurularını yapabilirsin.
Konu Kilit !