Gerçekler...

Ovn korulukta üvey kardeşi ile konuşacakken Lucas yanlarına geldiği için bu konuşmayı başka bir zamana erteletmişti. Daha doğrusu bu paylaşımı... Çünkü Ovn her zaman olan olayları birileri ile konuşmak isterdi. Eğer içinde yaşarsa bu durumu en güzel olay bile ona ters gelebilirdi. Ve şimdi bu gerçekten de en güzel olanın bozulmasını istemiyordu. Lucas ve Linda'dan izin alarak koruluktan çaylak yemekhanesine kadar yürüdü. Yürürken de olanları düşünüyordu. Ani kararlar mı vermişti acaba? Tamam, onu seviyordu ama bu kararın hemen olup bitmesi... Bu düşünceleri kafasından atmalıydı. Hiçbir ani karar yoktu ortada. Ortada olan sevgiydi, aşktı...

Yemekhaneye vardığında cam kapıyı itere içeriye girdi Ovn. Kapının oradan içeriyi süzdü biraz. Klavier ortalarda gözükmüyordu. Herhalde birazdan gelirdi. Yiyecek birşeyler için eline bir tepsi aldı. Az miktarda yemek aldığı tepsiyle kapının yakınında olan bir masaya geçti. Klavier'i bekliyordu. Beklerken birkaç lokma atıştırmıştı. Kapıya doğru tekrar kafasını kaldırdığında karşısında yakışıklı Prens'i duruyordu.

“Seni özledim Tanrıça’m.” Çocuğun sözleri üzerinde Ovn'un içindeki özlem duygusunun daha bir arttığını hissetmişti. Hatta etrafta onları hayretler içinde izleyen gözleri umursamıyordu. Kimse onu dıştan yargılamamalıydı... Klavier kadar sıcak birini tanımamıştı daha Ovn.

"Bende seni Prens'im..." Ona böyle seslenmesi çok hoşuna gitmişti. Prens... Birden aklına ülkesi geldi... Bir Prenses olduğu... Bu gerçek midesine acı bir ağrı saplamıştı. Ama bunu belli etmek istemiyordu Klavier'e. İçinde yaşadığı acıyı içinde yaşayacaktı ama Klavier'den kendisi ile ilgili gerçekleri uzak tutabilir miydi? Bunu yapamazdı. Klavier onu normal biri sanarken o bir Prenses'ti. Ve bu gerçek mutlaka saklanmalıydı! Prenses'in Prens'inden bile... Gözlerini bir an olsun Klavier'den ayıramayan Ovn yüzünden de gülümsemeyi ayıramıyordu. Onu görünce kalbinin ritminin hızlanmasının nedenini bilemiyordu. Nefesinin kesilmesinin... Kalbinin beyninden daha baskın olmasına anlam veremiyordu.

“Sizi daha iyi tanımak istiyorum Tanrıça’m.” Bir anda paniklemişti Ovn. Daha yakından tanımak, Ovn'un hakkında önemli gerçekleri bilmek gibi birşeydi. Gibi birşey değil hatta tam olarak oydu. Ve 4 yıldır gizli kalan kimliği şimdi açığa çıkarsa... Kötü olurdu. Bir yandan da sevgilisine bunu söyleyebileceğini düşünüyordu. Her ne olursa olsun yapacaktı. Ama sevgilisinin sözleri ile kesildi kararlı tavrı. “Üzgünüm belki de ilk ben başlamalıyım.” Bu daha iyi olabilirdi ama onun da mı Ovn gibi gizli sırları vardı? Anlamamıştı Ovn. Bir iç çekiş sesi doldu Ovn'un kulaklarına. Klavier elini masada birleştirdi. Aklında olanları toparlamaya çalışıyordu belli ki. Söze başladığında sevgilisinin sesindeki ciddiyet Ovn'un gözünden kaçmamıştı. . “Şey aslında çok garip bir durum içindeyim. Diğer çaylaklar gibi değilim demek istiyorum. İnsan soyundan olmamak gibi. Annemi çok tanımıyorum, aynı evde yaşamamıza rağmen onu hiç görmezdim. Genelde barlarda sürten bir fahişeydi çünkü.” Derin bir nefes aldı Klavier. Bu durumu çaylaklar bilmese de onun için zor olmalıydı. Belki Ovn sevgilisine teselli sözcükleri sarf etmeliydi şimdi. Ama Klavier tekrar konuşmaya başlamıştı. . “Babam… Of bu nasıl söylenir bilmiyorum. Buna belki de inanmayacaksın ama babam ne bir insan ne de bir vampir ya da başka bir şey. Tanrıça’yla doğrudan akrabalığı olan tek kişi benim sanırım.” Ovn, Klavier'in sözlerinden birşey anlamamıştı. Nasıl Tanrıça ile akrabalık bağı? Bir anlam çıkaramıyordu bu ifadeden. “Hades, Yer altı’nın Tanrısı, benim babam…” Duyduğu sözleri hazımsamak biraz zor olmuştu Ovn için. Ama idrak ettiğinde bu sözlerin onun için pek bir önemi olmadığını biliyordu. Tamam sevgilisinin ailesi önemli olabilirdi ama kim oldukları önemli değildi. Şuan Ovn'un karşısında duran Klavier'dı. Bu Ovn'a yeterdi...

"Senin veya bir başka yakınının ne olduğu umrumda değil... Sen benimsin, Klavier olarak. Bu bana yetiyor sevgilim..." Şimdi sanırım sıra ona gelmişti. "Aslında benim de sana söylemem gerekenler var Klavier." Karşısında duran yakışıklı kızın bu tepkisine ve bu sözlere şaşırmış olacaktı.

"Aslında benim ailem de buradakilerden farklı... Babam İngiltere Kral'ı annemse Kraliçe. Ama beni üvey kardeşimin yanına vermişler çünkü ben erkek değil kızdım! Bir Prenses olduğum için başka bir aileye verildim. İşte bu yüzden Linda benim üvey kardeşim..." Klavier'ın Ovn'a ne diyeceğini merakla bekliyordu Ovn...

“Önce Tanrıça’m, sonra sevgilim, şimdi de Prenses’im…” Sözleri Ovn’un hoşuna gitse de ona böyle hitap etmesini istemiyordu Ovn. Bir Prenses olabilirdi ama ona, Prenses denmesi hoşuna gitmiyordu işte. Çünkü ailesinin yaptıkları nedeniyle bir türlü bu rütbeyi kendine yakıştıramıyordu. Klavier sözlerine devam etmeden önce derin bir nefes almıştı. “Emrinize amadeyim, Prenses…” Hayır. Böyle bir şeyi demesini istemediğini bilemezdi ama bir daha sevgilisinden böyle bir söz duymak istemiyordu. O, onun sevgilisiydi; kölesi değil… “Tek istediğim beni sevmen…” Ovn sözlerinin ardından Klavier’ın gözlerinin içine bakmıştı. Hayatında görmek isteyip de bir türlü kimsede yakalayamadığı bir şeyleri, şimdi onun gözlerinde görmesi Klavier’e olan hayranlığını arttırmıştı. Gerçek aşk… Evet, tam olarak gördüğü buydu. Bir insana bakmaya doyamazsın ya, işte öyle bir tutku vardı Klavier’in gözlerinde. Bazen birine dokunmak istersin ama incineceğinden korkarak hissediyordu kızın tenini. Kıyamamak… Bu sözcük Ovn’un aklından hiçbir zaman duymak istemeyeceği şeyler geçmesine neden olmuştu. Dönüşümünü tamamlayamaması gibi… Aslında dönüşümünü tamamlayamazsa eğer geri döneceğini bilse de yine de korkuyordu ölümden. Çünkü ondan, Klavier’den farklı olacaktı. Her şekilde farklı. Kelimelerin ağzında birikmesi ile sanki ağzının içinde tutmak istediği bir hava var olmuştu. Sağ alt dudağını ısırması ile özgürlüğünü ilan etmiş gibi dökülmüştü kelimeler dudaklarından. “Eğer ben dönüşümümü tamamlayamazsam…”