Chanelle Peacock

Konu: Chanelle Peacock Perş. Haz. 10, 2010 6:25 am

Sarhoş gibi, yüzünde mayışık bir gülümseme, bana doğru yürüyordu. Beni tanıyıp tanımadığını merak ettim. Yüzüme baktığından bile emin değildim, ki baksa bile böylesine sallanırken beni net bir şekilde görmesi imkansızdı. Gök mavisi ve derin göğüs dekolteli elbiseme uyan şapkamı daha da aşağı çektim. Fransız tarzı olduğundan, ne kadar çekersem çekeyim yüzümü saklayabilmekten acizdim. Bu elbiseyi seçtiğim için bir kez daha lanet okuduktan sonra bir zamanlar babam olduğunu sandığım adama yaklaşmak için kıpırdandım. Duvarlarda, yerlerde, ne olduğunu anlayamadığım lekeler, yerin duvarla birleştiği yerlerdeyse toz topakları vardı. Bir sürü güzel tablo vardı ama çoğu örümcek ağlarının kurbanı olmuştu. Kırmızı ve siyahtan oluşan hoş bir ambiyansı olmasına rağmen, zamanla siyahlar griye, kırmızılarsa kahverengiye dönmüş gibiydi. Uzun zamandır oturulmamışa benzeyen koltukların kumaşları eskimiş ve yırtılmıştı. Bana kalsa bu izbe yerde hiç durmaz kaçardım, ama bu konuşmayı eninde sonunda yapmak zorunda kalacaktım.

"Bayım," dedim, beklediğimden de sakin bir sesle. "Size evinize kadar eşlik edeyim. Hem biraz dinlenir, hem de biraz sıcak bira içersiniz. Eminim eşiniz ve çocuklarınız da buna oldukça memnun olacaktır. Kendinizi onlardan daha fazla esirgeyemezsiniz. "

Doğru şeyler söylemiş olmalıyım ki, bir an kafası karışmış gibi baktı.

"Ah, evet. Çocuklarım, babaları Normandiya Dükü'nü çok özlemişlerdir."

Ona çocuklarının ya da karısının onu hiç özlemediklerini söylemeyecektim. Normandiya Dükü olmadığınıysa belki küçük malikanemize vardığında fark ederdi. Fark etmese bile, sonunda birilerinin babamı bu konuda aydınlatacağını düşündüm. Ne önemi vardı ki? Kapıya doğru yürümesini bekledim, ama ne yapması gerektiğini anlamışa benzemediğinden onu çekiştirerek çıkarmak zorunda kaldım.

Kapıda abimi gördüğümde şok olmuştum, ama aynı zamanda bu işi tek başıma yapmak istemediğimden rahatlamıştım da.

"Ne? Bana öyle bakma. Eve dönüp dönmemen umurumda bile değil. Sadece babamı elinden kaçırıp bu karmakarışık şehirde kaybetmemen için geldim."

~~~

Tren garına vardığımızda elbisemin dantel yakası terden sırılsıklam olmuştu. Abimin ve babamın hızlı adımlarına yetişmeye çalışırken, onların uzun bacaklarına sahip olmadığım için onlardan on kat daha fazla adım atmam gerekiyordu. Abim aceleyle bilet almaya gitti ve bana babamı 7. perona götürmemi söyledi. Tuhaf hareketleri yüzünden rezil olmamak için babamdan biraz uzaklaştım ama tabii ki onu gözümden kaybetmeyecektim.

Az sonra, sıkıntıyla etrafa bakınırken Fransızca sınıfımdan Thomas'ı gördüm. Yaşlı bir bayanla ona yardım etmek istercesine konuşuyordu ama bayan yardımını reddeder gibiydi. Sonra Thomas'ın bıçağının ucunu gösterdiğini ve bayanın telaşla kafasını salladığını gördüm. Bıçağının? Tanrım, bir günde saklamam mümkün olmayacak kadar çok sırra tanıklık etmiştim. Daha fazlasını istemiyordum. Onu görmemiş gibi yapacaktım, belki de yaşlı bayan büyükannesiydi ve o da bayana aile yadigarlarına ne kadar iyi baktığını göstermek istemişti.

Ama Thomas beni fark etmiş olmalıydı, çünkü bu olaydan yaklaşık on saniye sonra ne demek istediğini anlamak için çok zeki olmanıza gerek kalmayacak kadar öfkeli bir halde bana baktı. Gözlerinde daha önce hiç görmediğim bir şey vardı. Uçsuz bucaksız ve keskin öfkesinden kaçmak için başımı önüme eğip eldivenimdeki iplikler dünyanın en önemli şeyleriymiş gibi onlara bakmaya koyuldum. Thomas vazgeçmiş değildi; az sonra yanıma gelerek sanki orada değilmişim gibi, yüzüme bakmadan benimle konuşmaya başladı.

"Hey, Charlotte. Bu gün güzelliğinle boy ölçüşemeyecek kadar, ama yine de oldukça güzel bir gün ve sen de dikkat çekici hiçbir şey görmedin, değil mi?"

Bileğimi sıkıca kavradı. Kısa olmalarına rağmen tırnakları derime batarak canımı acıtıyordu. Ve ben de bu durumdan en az günün güzelliği kadar rahatsızdım.

"Dikkatli baktığımı söyleyemem, belki de gözümden kaçan birkaç serseri vardır."

Cevabım olması gerektiğinden daha kabaydı ve Thomas'ı delirtmeye yetecek kadar da cesurdu. Aslına bakarsanız, ailemin beni evlendirmeyi düşünmesi muhtemel tek kişi de az önce benimle düzgün bir ilişkisi olan erkekler listesinden silinmişti. Evet, lanetlenmiş gibi, sonsuza dek yalnızdım.

"Bana görmediğini söyle, ya da gördüğün son şey bu olsun."

Bu kez fısıldayarak konuşmuştu. Bileğimi beline yakın bir yerde tutuyordu, başparmağımı bileğime bağlayan etli kısma değen keskin şeyin Thomas'ın bıçağı olduğunu düşündüm. Nefes alışverişlerim de kalp atışım gibi hızlanmıştı, bu da yeni korsemin canımı hiç olmadığı kadar acıtmasına sebep oluyordu.

Çok yakın görünmüş olmalıydık, çünkü biraz sonra nihayet abimin ismimi bağırdığını ve bana koştuğunu fark ettim.

"Sana babamı 7. perona götürmeni söyledim, ama sen burada vaktini aile dostumuz Bay Nightwing'in oğluyla flörtleşerek değerlendiriyorsun. Ne zaman uslanacaksın? Seni şehvetten uzak bir kız olarak yetiştirmeye çalıştık, ama sen her zaman yanlış yolu seçtin. Babam nerede?"

Eldivenimi keseceğini bildiğim halde, sertçe elimi çekip babamı geri getirirmiş gibi az önce onun durduğu yere baktım. Sanırım kusma isteğimi daha fazla bastırmama gerek yoktu. Babamı kaybetmiştim, yaşım geçmeden evlenmek için son şansımı yitirmiştim, kaşmir eldivenlerimi rezil etmiştim ve üstüne üstlük her üçü yüzünden de eve döndüğümde azar işitecektim. Biraz pisliğin günü daha da batırmasına imkan yoktu.

Misafir

83*

Yorum için pm ile irtibata geçebilirsiniz.
Puanınıza göre gerekli başvuruları yapın.
Konu Kilit !..