Tom M. Anderson~

Soğuk bir Ocak akşamı gözlerini dünyaya açtı Tom. Annesinin bir dokuz ay boyunca sürekli kısa vadeli depresyonlar atlatmasına, krizlere girmesine sebep olmuştu. Babası Mukai, doğduğunda bir güzel pataklayacağını söylüyordu onu hep. Fakat oğlunu gördüğü anda, karısına verdiği tüm sözler ve yatıştırma amaçlı verilmiş yeminler uçup gidivermişti hafızasından. Bir süre sonra karısının kaldığı odaya yavaşça girdi; bitap, fakat huzurlu bir hali vardı. Eğilip alnından öptü yavaşça. Ardından
oturunca içine gömülünen, muşamba kaplı yumuşak koltuğa attı kendini. Uyandığında karısına 'bitti kabusun,' diyecekti. 'Güzel, uzun bir rüyaya dönüştü artık...'

Çocukluğunda yerinde duramayan, kendini sevdirmek için yer arayan bir çocuktu tom. Annesi Jennifer'ın isteği üzerine ilk ismi Tom olmuştu. İkinci ismi ise Momoru olmuştu. İki dedesinin de ismini taşıyordu Tom, soy adı ise o zamanlar, Suzuki idi...

Tom büyüdükçe evdeki tartışmalarda artmaya başlamıştı. Para yetmiyor, ev çok dağınık, iyi bir ebeveyn olamıyorsun, yemekleri hep dışarıdan söylemekten bıktım gibi karşılıklı, bir sürü sudan bahaneyle ortaya çıkan tartışmalar... Jennifer'ın muhafazakar babası Anthony, kızının bir gün açtığı telefon üzerine, doğruca Osaka/Japonya'ya bir uçak bileti satın aldı. Jennifer ile Mukai, ayrılmaya karar vermişlerdi... Ve Jenny'nin bir işi olmadığından, ayrılmaları durumunda Tom'un velayeti Mukai'ye verilecekti. Mukai, Jenny'den daha iyi ebeveyn olabilirdi halbuki, fakat Jenny bunu kabullenmek istemedi. Babasına, korumacı babasına, Mukai'nin kendine tokat attığını söylemiş, Tom'u da yanına alıp çekip gitmek istediğini söylemişti...

Dedesi Anthony'nin mirası sebebiyle*ve birkaç tanıdık ile* Tom'un velayeti annesinde kalmıştı. Mukai yıkılmıştı elbet, ama yapabileceği, danışabileceği kimse yoktu.. Sadece Anthony'den, yılda bir kere de olsa oğlunu yanına yollamalarını istedi. Konuşması yüreğine dokunmuştu Anthony'nin, bir adamın gözü önünde ağlayıp ayaklarına kapanmasına dayanamamıştı. Sonunda o da gözleri yaşlı bir şekilde, bu isteğini kabul etmiş, hatta tüm uzun tatillerde yanına yollayacağını temin etmişti...

Anthony ölene kadar, Jenny bundan hoşlanmasa dai bu böyle devame etti. Tom her geri geldiğinde, babasıyla geçirdiği güzel zamanları dedesiin kucağıda heyecanla anlatırken, Jenny'nin içi içini yiyordu. Tom'un ileride babasında kalmayı isteyebilecek olması ihtimaline karşı, tedbirler almaya koyuldu. Anthony öldükten sonra da, ilk anlaşmaları gibi sadece yılda bir kere göndermeye başladı oğlunu, her seferinde bir gün daha az...

Tom 14. yaş gününü, babasının yanında kutlamak isteyince evde kıyametler kopmuştu. Annesiyle dedesi ölene kadar hiç tartışmamıştı, fakat daha sonra tartışmalar çoğaldı, kavgalara döndü. Hiçbir tanesi bu kadar hiddetli değildi, bu yüzden Tom uçaktayken, hala içinde bir sıkıntı vardı. Dedesi ölmeden önce de öğrendiği tüm gerçekler, annesine olan güvenini sarsmıştı. O zamandan beri, güven en vazgeçilmezlerinden biri olmuştu...

Uçaktan indiğinde, yere eğilip toprağı öpmek istiyordu. Fakat ileride babasını gördüğünde, neredeyse bavulunu bile almayı unutarak, ona doğru hızla ilerledi. Çoğu zaman annesinden görmediği şefkati tadıyordu babasında, bu yüzden onunla geçirdiği her vakit, Tom'un hafızasında kalıcı bir yere sahipti.

Babasının oturduğu evin her yanında, kendi fotoğraflarını görmek, nostalji yaratıyordu Tom'da. Babası ona Mamoru diye hitap ediyordu, bu da hoşuna gitmiyor değildi hani. Bir keresine annesi içeriden ona seslendiğinde, istemeden ' Tom değil, Mamoru! ' diye çıkışmıştı ona. Daha sonra büyük dedesinin ismini taşımanın nesi yanlış diye yapmacık bir ağlama krizine giren annesine kıyamamış, özür dilemişti...

Babasının geçen yaz geldiğinde hediye ettiği bisikletle, akşam vakti kitap fuarında eve doğru ilerliyor, sırf yanından ayırmadığı ıvır zıvırlarını *telefon, olmazsa olmazı laptop, bir kitap, bir uçlu kalem ve bir not defteri* taşıdığı sepet ağzına kadar dolmuş, kitaplar düşmesin diye bağlamak zorunda kalmıştı. iPod'undan şarkı dinleye dinleye ilerlerken, karşıya geçmek için durduğunda, ileride Makoto'yu gördü. Yüzü pembeleşti, o tarafa bakmaya çekindi. Babasından sonra burada görmek isteyeceği tek kişi, kalbini deli gibi çarptıran Makoto idi karşıdan gelen. Ona selam verdiğinde olabildiğince doğal bir şekilde elini kaldırdı hafifçe. Kendisine doğru ilerliyordu, Tomsa kaldırıma çıkmış, bisikletten inerek onu bekliyordu. Kenarda oturan dilenci kılıklı adamdan haz etmemişti, fakat yine de pek umursamıyordu. Ta ki, başını ondan yana çevirene kadar...

Safir rengi hilalini gördüğünde nutku tutulmuştu. Makoto hala karşıdan kendisine doğru gelmekteydi. Adam elini yere koyarak destek alıp yavaşça doğruldu, belini ovuşturarak iç geçirdi. Üstündeki pardesüyle alnını silip, yüzündeki psikopat gülümsemesiyle Tom'u süzerken, Makoto bir iki metre uzaklarında durmuş, yanaşmaya çekiniyordu. Daha sonra adam elindeki eldiveni çıkardı, ve sadistçe bir kahkahayla karışık konuşmaya başladı. ' Hah! Gece seni seçti, ölümün doğşun olacak! Kaderin Gece Evi'nde seni bekliyor, ufaklık! ' Arkaya doğru sendeleyip, sonunda gözleri kapanırken, duyduğu tek şey arka plandan Makoto'nun çığlığı, ve İz Sürücü'nün 'zavallı' diye tıslaması olmuştu...