Ups...

“Ah affedersiniz Tanrıça’m, rahatsız mı oldunuz?” Sözlerinin ardındaki alayı anlamıştı tabii ki de Ovnérta. Kim olsa anlardı. Hele sözlerinin ardından tekrar biraz önce oturduğu yere gitmesi Ovnérta'nın adeta onu şuanda yakmasını ister gibiydi. İki elini iki yana açmıştı ve ilk önce avucunda elma tutar gibi yaptım sonra o elmayı avucunun içerisinde parçalar gibi yaparak ellerini yumruk haline getirdi.

"Hemen şu gitarı çalmayı bırakır mısın?!" Çocuk yine keyfini bozmamıştı. Bu Ovnérta'yı daha bir sinirlendiriyordu. Kimse onu kızdıramazdı. Buna cürret edenler cezasını bulurdu. Ve şimdi burda oturmuş gitar çalanda cezasını bekliyordu.

"Bunu sen istedin..." Sözleri fısıltı gibi çıkmıştı. İçinden ateşe sesleniyordu. "Ateş, lütfen bana gel!" Sözlerinin bitiminde kolunun etrafındaki sıcaklığı ve vücudunu saran ısıyı hissediyordu Ovnérta. "Gitarın tellerinin ısınmasını sağla, ateş!" Sözlerinin ardından ateşin yavaşça Ovnérta'nın uzağına gitmesini hissediyordu. Ateş çocuğun çalmış olduğu gitara ulaşmış olacaktı ki çocuk aniden tellerden elini uzaklaştırdı. "Teşekkürler ateş..." Ovnérta ile uğraşılmazdı...

“Üzgünüm hanımefendi ama temsil ettiğiniz şeyden dolayı size ‘Tanrıça’ demem gerekiyor. Ayrıca sana hitap ettiğimi biliyorsun, sözlere neden takılıyorsun ki?" Sözlerinin ardından bir anlık kahkaha atma hevesini içinde tuttu Ovnérta. Hanımefendi, hee?! Komiğine gitmişti çünkü hanımefendi onun için fazlaca kibardı. Ve şu Tanrıça demesi biraz sinirine gitmişti çünkü o bir çaylaktı. Tek özelliği ateşti. Zaten çevresindekiler onunla bu yüzden ilgileniyordu. Normal arkadaşları olsun erkekler olsun... Ateşe sahip olduğu için Ovnérta'ya yanaşanlar vardı. Karşısındaki çocuk derin bir nefes alışından sonra Ovnérta'ya yakın olacak bir adım attı. “Biliyor musun, belki başkaları da söylemiştir ama, sen kesinlikle ateş için yaratılmışsın.” Bunu biliyordu Ovn. Yani hem herkes söylüyordu hemde kendisi biliyordu. Ateş gibi kızıl saçları, ateşin külleri gibi simsiyah gözleri vardı. Gözleri ağladığında gri olsa da genelde siyahtılar. Çocuk bir adım daha attı ve aralarındaki mesafeyi kapattı. Karşı karşıya duruyordular. “Yani demek istediğim, sadece ruhsal olarak değil. Kinin, öfken, tamamen ateşe ait özellikler ama bu dışına da yansıyor. Mesela…” Gözlerini veya saçlarını örnek vereceğini düşünürken Ovn, bunu hissederek yapacağını sanmıyordu. Çünkü çocuk ellerini Ovn'un saçlarına doğru uzattı. Ve gözgeze kaldılar. Çocuk alnını Ovnérta'nın alnına dayadı. Normal bir durumda olsa Ovnérta şuanda karşısındaki çocuğu kızartmıştı bile. Ama bunun neden normal olduğunu bilmiyordu. Hem çocuğa kızıyor hemde geriye adım atmak istemiyordu. Çocuk sözlerine devam etti. “Alev alev yanıyormuş gibi göründen saçların. Sonra…” Sonra?... Devam edecekti anlaşılan çocuk sözlerine. Nefes alıp verişi bir şekilde hızlansa da durumu belli etmemeye çalışıyordu Ovn. Çocuk boşta kalan diğer elini Ovn'un şah damarına dokundurdu. Nabzını hissediyor olmalıydı. Bunun için Ovn'un biraz sakinleşmesi gerekti. “Damarlarında gezinen asil kan ve…” Ve?... Takâti kalmamıştı Ovn'un. “Dudakların.” diye fısıldadı çocuk. Bu kadarı yeterdi. Ovn'a bunu yapamazdı. Tekrar ısınmak istiyordu herhalde! Ama ateş Ovn'a gelmiyordu, gelemiyordu. Birşeyler engelliyordu onu. Çocuğun belki engelleme gibi bir gücü vardı. Tam olarak bilmiyordu. Çocuk ellerini Ovn'un saçından ve şah damarının bulunduğu bölgeden çekti. Bir adım geriye attıktan sonra gözlerini Ovn'a dikti. Ne diyeceğini veya ne yapacağını merak ediyordu. Ovnérta bir kez yutkundu ve her ne kadar hoşuna gitse de çocuğun bu yaptıklarına kızmış olarak gösterecekti kendini. Tabii ki de kızmıştı aslında ama hoşuna giden yönü maalesef baskın kalıyordu. Ovn'da olduğu yerden bir adım geri gitti ve kafasını dik tutarak çocuğun gözlerine baktı.

"Ateşe ne kadar hakim olduğumu biliyordum. Bunun senden öğreneceğim birşey olduğunu sanmıyorum. Ama yine de iltifatlar için teşekkürler!" Sözlerini sert bir tonda söylemişti. Tüm bunları söylerken gözleri donuktu ve çocuğa gözlerini devirerek bakıyordu.

"Ateşe ne kadar hakim olduğumu biliyordum. Bunun senden öğreneceğim bir şey olduğunu sanmıyorum. Ama yine de iltifatlar için teşekkürler!" Sözlerini sert bir tonda söylemişti. Tüm bunları söylerken gözleri donuktu ve çocuğa gözlerini devirerek bakıyordu. Klavier gülmemek için kendini zor tutuyordu. Bir kere daha gülmemeliydi ama karşısındaki kızgın güzellik karşısında kendini unutabiliyordu kelimenin tam anlamıyla. Şu anda alevler içinde kalmış olmalıydı fakat ne bunu kendi istiyordu ne de Ovn bunu yapıyordu. “Beni şimdiye kızarmış tavuğa çevirmen gerekirdi. Bunu neden yapmıyorsun?” Yüzünü yere çevirdi ve gülümsedi. Uzun sarı saçlarından yüzünü göremezdi nasıl olsa. Bir dahaki sefere onu daha çok kızdırırdı belki de. Ateşi hissetmek hoşuna gitmişti. O’na bu kadar yaklaşmak… Lanet olası aklı neden bir anda karışmıştı ki?! Derin bir iç çekti ve bakışlarını tekrar kıza çevirdi. Dudaklarına bakmaktan kendini alamıyordu ama buna bir son vermeliydi. Bugünlük yeterince hissetmişti ateşi zaten. Kaşınmamalıydı. “Bir dahaki sefere kimsenin duymamasını düşünürüm, sadece uyuyanları düşünerek biraz bencillik yaptım sanırım.” Dedi ve gitarı alıp gitmek üzere arkasını döndü ama birkaç adım sonra durdu. Kızın sesini çok yakından duyuyordu…





Rpg Out: Kısa oldu prenses, üzgünüm.

“Belki de ben bir aynayım ve senin mükemmelliğini sana yansıtıyorumdur.” sesi Ovn'un kulaklarında yankılanmıştı. Ovn sözleri idrak edene kadar Klavier Ovn'un dudağını kendi dudağıyla okşuyordu yine. Bu sefer daha bir yavaş öpse de Ovn'u, kızın kendinden geçmesine neden olmasını engelleyemiyordu. Dudaklarını Ovn'unkinden çektiğinde havaya baktı Klavier. O havanın rengini incelerken, güneşin batmak üzere olduğunu gözlemlerken Ovn nefes almaya çalışıyordu. Çünkü Klavier gerçekten onun nefes almasını engelliyordu. Sadece öperken de değil. Gözlerini gördüğü anda nefes almayı unutuyordu. Klavier havadan çektiği gözlerini Ovn'un gözlerine kenetledi. Alnını kızın alnına yasladı biraz önceki gibi.

“Güneş doğmak üzere Tanrıça’m. Her ne kadar –tabi ki senden sonraki- en büyük ateş kaynağı olsa da bundan rahatsız oluyoruz. Seni yatakhaneye kadar bırakamama izin verir misin?” Bunu masum bir gülüş ile karşılık vermişti Ovn. Klavier'in dudaklarına küçük bir öpücük konurdu. Alnına yaslandığı kişinin şimdi karşısına geçmek için dikleştirdi kendini ve sevdiği çocuğun omzuna deydi omzu. Klavier yanında duran gitarını eline aldı ve yatakhaneye giden yolu tuttular. Yatakhanenin kapısına geldiklerinde ise Ovn ona bir kez daha sarıldı ve kulağına kalbinden gelen sözcükleri fısıldadı.

"Seni seviyorum..."