Bir çeşit engelli okulu olan okulumda derse girmek üzereydim. Sınıfa doğru ilerlerken kendimi garip hissediyordum.
Disleksi olmam her zaman onlardan ayrı olmamı gerektirmişti. En azından ben öyle hissediyordum.
Çok kabayım. Ben Alexandra R. Daniels. Her zaman kim olduğumu merak etmiştim. Bu düşünce beni kendimden uzaklaştırmış,
sessiz bir kişiliğe bürümüştü. Ama bu fena olmayacağım anlamına gelmezdi. Sadece sessizdim.
Tarih dersinde üzerime gelen öğretmene daha fazla dayanamazdım. “Evet Bayan Daniels? Artık dersi
dinleme vakti.” Dedi. Her ders aynı şeyler. Dinlediğim dersi daha nasıl dinliyormuş gibi yapabilirim? Benimde
bir limitim vardı. Zil çalana kadar dişimi sıktım ve diğer derse katlanamadan kaldım odaya gidip eşyalarımı toparladım.
Eve gitmek için otobüse bindim ve kapıdan babamın özlemi ile girdim. Babam salonda kitap okuyordu. Beni görünce
kalkıp bana baktı. Hiç konuşmuyordu. “Ben geldim baba.” dedim. Yanıma geldi ve sarıldı. “Alexandra. Neden geldin?” dedim.
O an içime bir hüzün doldu. Ağlamaya başladım. Bilmediğim bir olayın içindeydim. Annemi tanımıyordum, neden tüm sorunlar beni buluyordu
bilmiyordum. En kötüsü eve gerçekten geliş nedenimi bilmiyordum. Yanmayan şöminenin başına oturdum ve konuşmaya başladım.
“Ben kimim?” uzun süredir bu sorunun cevabını merak ediyordum. Babam
çaresiz bir şekilde bana baktı ve “Bunu sana anlatması gereken kişi ben değilim. O yüzden…”
ayağı kalktı ve telefona uzandı “Sana bunu anlatacak kişiye gidiyorsun.” Aklımda bir
soru daha oluşmuştu. Babam benim gerçek babam değil miydi? “Ne yani baba sen benim babam değil misin?” gülümsedi ve
“Elbette babanım ama sana bunu anlatacak doğru kişi değilim.” Dedi. Gülümsedim. En azından çalıştım. Elimde babamın annemden
kaldığını söylediği bir pusula vardı.
“Hadi okula dönüyorsun.” Dedi. Şaşırarak “Olmaz. Gitmek istemiyorum ve gitmiyorum.” Dedim. Babam bana yapamazsın
dercesine bakarken. Çantamı aldım ve kendimi New York sokaklarına attım.
Gittiğim yeri hiç bilmiyordum. Long İsland’a geldiğimi fark ettiğim zaman arkama baktım. İçimi bir paniktir aldı. Arkamda
uçan garip, hem de ne garip bir yaratık vardı. “Aman Tanrım!” diye ciyakladım.Yürüyerek geldiğim
için yorgundum ama çarem yoktu.
Ağaçlığa doğru koşmaya başladım. Ben hızımı arttırdıkça o da arttırıyordu. Ayağım taşa takıldı ve düştüm. Elimde hala pusula duruyordu.
Beynimin içinde bir ses duydum. “Kalk ve koşmaya başla. Onu şaşırt" Dedi. Sanki ses dışarıdan geliyormuş gibi “İyide nasıl?” dedim. Uçan değişik
yaratık beni kenara sıkıştırmıştı. Geriye doğru gittim. Bir plan yapmıştım. Sağa doğru eğilecektim ve o da sağa doğru geldiğinde sola kaçacaktım.
Beni kurtarmazdı ama kaçmak için zamanım olurdu. Planladığım gibide yaptım.
Onu şaşırtmayı becermiştim. Şu an içimde konuşan sese teşekkür ediyordum. Bir çam ağacının yanına geldim ve arkama baktım. “Haha bana
yetişemezsin pis yaratık.” Dedim. O sırada derinlerden bir ses geldi.Yaratık yoktu. Biraz daha koştum ve karşıma bir çiftlik çıktı.Çiftliğe doğru ilerlemeye başladım. İnsanlar oradan oraya gidip duruyordu.
Karşıma değişik bir yaratık çıktı.T-Shirt’ünün üzerinde ‘Melez Kampı’ yazıyordu. Atı tüylü, toynaklı, üstü normal insandı. İç çekerek “Daha bitmedi mi?” dedim ve gözlerim karardı.
Konu: Gwen Elizabeth Carter 
Salı Eyl. 14, 2010 5:55 pm
