Şiir-hikaye-rpg

Burada kendi yazmış olduğunuz çeşitli yazılarınızı paylaşabilirsiniz.

İyi eğlenceler!

Emeğine sağlık cnm çok gzl (:

Ben değğ, ben deeğğ!xD

Aslında bu BAYAĞI bir kısa ama, sadece küçük bir tasviri koyuyorum. Zira eğer beğenilirse, bir rpdeki kurgumda, yazdıklarımın arasından küçük bir bölümü oynayarak kurguda büyük bir adım attıracak banaxD Dediğim gib, beğenilirse devamı da gelecek, çünkü günlük tarzı bir şeye karakterim sürekli yazmakla meşgul

' Her zaman, bana hiç değişmeyen o duygularımı, yanımdan geçerken bile eksiksiz olarak tattırabilecek bir kişi, nasıl var olabilir? Bir meleği andıran yüzü, o kibar ve eşsiz duruşı, harikulade sesiyle, zaktan bile olsa bir Nihili kendineık edebilecek tek kişi, hayır, tek melek o: Dysnomia. O buz mavisi gözleri, kiraz rengi dudaklarıyla can buluyor sanki. Kanın şehvet ve yoğunluğunu taşıyan saçları, beyaz çehresini derin bir mükemmelliyetle çevreliyor, insanın içine işleyen bir etki bırakıyor üzerimde, onu her gördüğümde... '


Bu da genelde puanlattığım bir rpg, fakat karşılıklı bir rpgdeki bir mesajımdan alıntıdır...xD

~Aşka On Kala~

Zifiri karanlığın üstüne işlenmiş inciler gibi parlayan tek tük yıldızların üstünde, sükunetle çevrelerini aydınlatan ay, bulutsuz gecede her zamankinden daha parlaktı sanki. Çevredeki ağaçlar, garip bir dinginlik içinde, ağır ağır yapraklarını hışırdatıyor, esen meltemle kulaklarınızı doğal bir senfoniyle dolduruyordu. Çevredeki insanlardan öte, Mamoru'nun yanında ilerlemek ona daha büyük bir güven veriyordu. Bu bariz gerçeğin altında, tanımlayamadığı duyguların varlığına bugüne kadar kulaklarını tıkamış, belki de duymazlıktan gelmişti. Onu asla bir arkadaşıyla aynı kefeye koyamazdı, zira hisleri, anlayamadığı bir dilde bir şeyler fısıldıyordu ona. Ruhunun en fırtınalı dönemlerinde gökten üzerine şimşekler çakarken bile, bir poseidon misali, tüm acısını alabilen birini nasıl başkalarıyla aynı kefeye koyabilirdi ki? Kendinde duyamadığı güveni, Mamoru'nun yanında hissediyordu hep. En yaslı günlerinde bir omuz, en biçare durumlarında ise bir kalkan oluyordu ona... Onunla iken, saatlerden öte günler, hatta aylar geçse bile farkında olmazdı belki de. Ve gözleri, her baktığında ilk defa görüyormuş gibiydi, yaz güneşinin sıcağı gibi... Kimi zaman kışa dönmeyen bir sonbahar gibi, serin ve coşkulu; kimi zaman ise yazı göremeyen bir ilkbahar gibi, derin ve duyguluydu. Ve sözleri... Ve sesi... Nasıl aynı kefeye koyabilirdi ki onu, hayatının geri kalanıyla? Hoş, geriye pek de bir şey kalmıyordu ya.. O ki, kendisinden önce tanıdığı geçmişi gibiydi... Belki sıcak bir tebessüm, belki uzun bir yolculuk, gözlerini seyre dalarken. Gecenin kollarına bırakılan gözyaşlarıydı belki, sessiz ve mahcup... Her seferinde, onu ilk görüşüymüş gibi... Her seferinde, ölüyormuş gibi...İnce bir çizgiydi sanki ona karşı olan dinlemediği, adını koyamadığı duyguları.. Abidin'in mutluluk tablosu, bir kuşun kanat çırpışı gibiydi kalbi kimi zaman. Koluna girdiğinde duyduğu özgüven, omuzuna yaslandığında hissettiği dinginlik; derinlerde işitilen, sarp kayalara çarpan dev dalgaların sesini duymasını engelliyor gibiydi. Gözkapaklarını kapatmadan da, hislerine karşı bir perde indirilmişti gözlerini sanki.

Ders zilinin çalması umurunda bile değildi. Zaten dersi olsaydı da, burada, Mamoru'yla beraber vakit geçirmek varken derse girmezdi. Boşalan avludaki gürültü ile birlikte, tüm düşünceleri de yok olmuştu sanki. Az önce omzunda hissettiği iki tanıdık el, ona iç çekişi hatırlatan derin bir nefesin ardından, Keiko'yu kendi omzundan çekmiş ve karşısına geçirtmişti şimdi. Yine gözlerine dalıyordu onun, nedensiz, sebebini bilmeden... Kırılmış cam parçacıkları gibi parlıyordu gözleri, Keiko da o ışıkta kayboluyordu...

“Keiko, seni seviyorum!”

İlk bir iki saniye sözlerine aklam yükleyemeden bakmıştı ona. Neden sonra ise, anlamsız bir sevinç ve hayret ile kabarmıştı yüreği. İlk gözlerinde bulduğu bir çift göz, kollarında kendini çeken yumuşacık bir ten ve ardından dudaklarında hissettiği sıcacık bir dudak, kısa fakat anlatılamaz bir deneyim olmaktan öte bir tabir almıştı zihninde, yüreğinde. Nazik, fakat bedenini bir çıra gibi tutuşturan dudaklarının sahibi, dün dostuydu onun için, bugünse sevdiğiydi... Bu yalın gerçeğin farkındalığının verdiği şaşkınlık, dudakları birbirinden ayrıldığında da etkisini sürdürüyordu zihninde yankılanırken.. Onu seviyordu. Hayır, sevmekten öte, ona delicesine aşık olmuş olmalıydı ki, siyah bir kadife misali üstlerini örten gecede, ay ışığından daha parlak gözlerini seyre dalmak, kahkalarıyla sarhoş olup kendinden geçmek için can atan yüreğini, güçlükle susturabiliyordu...

“B-ben... Özür dilerim! Niyetim b-bu değildi! Sa-sadece...”

Sadece Keiko'ya, onun da kalbinin, tek bir kişi için atabileceğini göstermişti. Sadece, şimdiye kadar fardemediği hislerini ortaya çıkarmış, bedenini sarmalayan derin heyecan içindeyken, kendisine tek bir bakışından mahrum etmemesini isteyecek kadar aşık olduğunu farkettirmişti. Keiko'nun, kollarını boynuna dolamak, gözlerini gözlerine kenetlemek ve kendisini iyi hissettirecek bir öpücük daha alabilmek için yanıp tutuşurken bulmasını sağlamıştı, onsuz olamayacağını kulağına fısıldarken esen rüzgar... Gözleri... Bu gözler karşısında, şimdiye kadar nasıl bu kadar kör olabilmişti ki? Hele o sesi... Mozart'ın 25., Beethowen'ın 9. senfonisinden bile güzel o sesinin farkına nasıl varamamıştı şimdiye kadar? Belki de Mamoru kadar cesaretli değildi, hatta belki de, özgüvenini sıfırlayan tek varlığın karşısında konuşmaya çekinmişti. Kim bilebilirdi ki, daha duygularının sahibi bile yeni farkına varırken...

Derin bir nefes alıp gökyüzüne baktı. Sabahın erken saatlerinde başlayan yağmur, iki saat sonra dinmişti, nemli yeşilliklerin üzerindeşimdi altınsı incileriyle parlıyor, lacivert bir gökyüzü titriyordu üstlerinde. Topraktan, ağaçlardan yayılan ıslak solukta şer şeyin içine işleyen bir etki vardı adeta. Titrek ay ışığını yorlamakta güçlük çeken ay, fuzuli bir çaba harcıyormuş gibi büzülmüştü şimdi. Gecenin saçlarına tutuşturulan inciler gibi parlayan yıldızlar, kendisine hiç olmadığı kadar uzak geliyordu o anda. Başını, Mamoru'ya çevimekte o kadar zorlanıyordu, o kadar biçare düşüyordu ki, varlığının tadına doyasıya varamıyordu bile. Yüreğine binen o farkındasızlığı kaldırınca, aşkıi bir şelalede akarcasına tüm vücudunu kaplamıştı şimdi. Fakat bu bile, öylesine yavan, öylesine kuru geliyordu ki Mamoru'nun sevgisinin yanında... Kim bilir kaç defa, şu anda hissettiği o derin üzüntüyü yaşatmıştı ona... Kim bilir kaç defa aşkıyla alay edercesine onun koluna girmiş, kaç kere başını göğsüne yaslayıp oturmuştu onunla... Şimdi değil kendini onun yerine tümüyle koymak, çektiği ızdırabı düşünmek bile ne denli acı veriyordu Keiko'ya! İşte bu yüzden, acizdi bir kaç kelime etmeye. Oysa ki içinden, ona nice sözler haykırmak geliyordu o an. ' Seni seviyorum, ' demek geliyordu. ' Ben de seni seviyormuşum meğer. Hayır, hayır... Sevmekten de öte bu duygu, biliyorum.. Aşk olmalı bu, ancak benim gibi bir budalanın anlayamayacağı tek his. Fakat artık, yalnızlığımda dolunayı seyre dalmamın bana neden ayrı biz haz verdiğini biliyorum. Seni hatırlatıyor çünkü bana, gecenin sadeliğine yakışan o parlaklığıyla, seni anımsatıyor sanki... Yahut neden, neden o gözlerine karşı koyamadığımın bilincindeyim artık. O bakışların kalbime akıyormuş meğer, meğer ondanmış o gözlerde, bilemediğim aşkımın haykırışları... Ben de seni seviyormuşum meğer, ben de sensiz yapamazmışım... Sensiz bir türlü, bir türlü olamazmışım... '

Eskiden farklı melodiler fısıldayan rüzgar, şimdi yüreğinin biçare haykırışlarını duyurmak istercesine susuyordu ona karşı. Ağaçların arasından sinsice ilerliyor, kuruyan yaprakları yavaş yavaş, sallana sallana indirirken, uzaklarda çıkan küçük toz bulutlarını da peşine takıp sürüklüyor ve beni duygularım altında ezilmeye mahkum ediyordu. Oysa ki yüreği, biçare yakarışlarını onun varlığıyla susmak, ruhu onun gülüşüyle yeniden can bulmak, gözyaşları onun bir bakışıyla dinmek ve dudakları, onun dudaklarıyla buluşmak istiyordu. Bu derin arzu ile mahcup bir şekilde Mamoru'ya dönerken, kollarından omuzlarına, oradan da sırtına derin bir uğuşma ve sıcaklık hissi yayılmaya başlamıştı. Şimdi bile aralarındaki iki karışlık mesafe, bir ömür boyuymuş gibi geliyordu ona. Ta ki elleri, onun elleriyle buluşuncaya dek... Ve yüreğinin yakarışları, dudakları onun dudaklarıyla buluştuğunda susuncaya...

Tom M. Anderson :

1. Rp'nin devamını bekliyorum.Çok güzel br gidişatı var. 2. Rp'de biraz aklım karıştı ama yinede güzel bir örnekti.

Natalia Ellié O'rélia :

Teşekkürler canım.Bende daha neler var bir bilsen.Yakında diğer eserlerimi de göreceksin.

Lillian'dan Bir Eser Daha :

St. Mungo'daydım. Sürekli ileri geri yürüyordum. İçeride hasta olan ve bizi bırakan babam vardı. Ondan nefret ediyordum. Anneme baktım. Bizi sevmeyen ve bizi terk eden adam için ağlıyordu. Bu çok saçmaydı. Bense ne bir üzüntü duyuyor, ne de ağlıyordum. Biraz bekledikten sonra pencerenin yanına gittim. Gökyüzüne baktım. Her taraf yıldızdı ve dolunay tüm ihtişamıyla parlıyordu. Bir süre bu manzarayı izledim. Babam tedavi edilemeyecek bir hastalık altındaymış. Ölebileceğini söylüyorlardı. Acaba ölmeden önce annemle, bana ne diyecekti çok merak ediyordum.

Bir süre sonra babamı ziyaret ettim. İçeri girdiğimde babam yatakta yatıyordu. Bitkin, yorgun bir hali vardı. Ona bakıp :
'' Neden bizi bıraktın ? ''
diye fısıldadım. Babam bir şey demedi. Zaten diyemezdi de. Hızla kapıyı çarpıp odadan çıktım. Ne kadar kısa bir ziyaret olmuştu. Zaten ziyaret için de annem zorlamıştı. Neymiş hastalığının biraz hafiflemesi için mutlu olması gerekiyormuş.

Bir süre daha bekledim. Artık sıkılmıştım. Bir kitap alıp okumaya başladım. Ben kitabı elime aldığımda annem yüksek sesle :
'' Nasıl bu kadar rahat olabiliyorsun? Baban ölmek üzere... Sen ise burada oturmuş kitap okuyorsun! ''
diye bağırdı. Etrafıma baktım. Herkes bize bakıyordu. Biraz kendimden utandım ama sonra başımı kaldırarak :
'' Neden onun için üzüleyim ki? O bizi bıraktı, anne! O adam için senin gibi ağlayacağımı mı sanıyorsun? ''
dedim ve annem yüksek sesle ağlamaya başladı. Herkes bana iğrenç bir yaratıkmışım gibi bakıyordu. Onları ne ilgilendiriyordu ki? Siyah saçlarımı savurup aşağı kata indim.

Hızla merdivenleri indim. Yaşlı, hasta bir kadın kolumdan tutup :
'' Neden annene öyle davrandın! İyi ki benim evladım böyle değil. ''
'' Sen neden karışıyorsun! Seni ilgilendirmez. Hiç bir şey bilmiyorsun, aptal kadın! ''
diye bağırdım. Hızla yürümeye başladım. Yürürken tenimde ıslak göz yaşlarını hissedebiliyorum.

Neden herkes üstüme geliyordu. Annemin yanına gidip ondan özür diledim. O ise gözü yaşlı '' Baban öldü, mutlu musun? '' dedi. Bense ağlamaya başladım, nefret ettiğim adam için...

YORUM LÜTFENNN

İlknurrr <3 Döktürmüşsünyine Mükemmel olmuş ^^

Bilsu'ya katılıyorum

Vuhu ikinci eserini çok sevdim kendi hayatını bir paragrafa yazmışsın.Süpersin kuzu

“Adın ne?” diye sorarken, adamın yüzünde güvenilmez bir sırıtış vardı. “Genevivé…” diye karşılık verdi kız. Kafasının güzel olduğu her halinden belliydi.
“Beni takip et Genevivé…”
Barın arka çıkışından karanlık bir ara sokağa doğru yürüyorlardı şimdi. İçkiyi fazla kaçırdığı için midesi bulanan kız ise nereye gittiklerini soramayacak haldeydi.
Adamın kendini bir yere oturttuğunu fark eden Genevivé görüşündeki bulanıklık hafif hafif geçmeye başladığında “Neredeyiz?” diye sordu zorlukla. Karşısındaki adamın mavi gözleri parladı, beyaz dişleri göstererek gülümsedi. “Önemi yok güzelim.”
Kızın yanına çökerken, bir mum alevi gibi savunmasız hayatına ufak bir nefes hareketiyle son vereceğini düşündü. Yüzünü ellerinin arasına aldı. Kendi yaşındaki kızlara göre daha güzeldi. Esmerdi ve ipek gibi saçları rüzgârın etkisiyle salınıyordu.
Boynuna doğru uzanırken içinin ürperdiğini hissetti. Genevivé’in kanının damarlarında meydana getireceği o güç patlamasını düşünürken bile kendinden geçiyordu. Köpek dişleri uzamaya başladığında kızın boynuna daha da fazla yaklaştı. Dişlerini kızın etinden içeri geçirirken, yaşadığı anlık acıyla çığlık atan Genevivé’in içini saran korku yerini keyfe bırakmaya başladığında genç kız derin bir nefes aldı. Tam o sırada üzerindeki avcının başka biri tarafından çekildiğini fark etti. Yine, bu defa daha derin bir çığlık attı. Anlatması güçtü… Avcının dişleri derisinden uzaklaşırken, etinin bir kısmını da koparmış gibiydi… Bu içgüdüyle, elleri boynunu yokladı. Bir sorun olmadığını anladığında biraz rahatladı.
Fakat avcının duvara fırlattığı çocuğun yüzü sokak lambaları sayesinde aydınlandığında tekrar çığlık attı. “Daniel!” derken boğazına takılan düğüm acı veriyordu…
“Michael dur!” Fakat avcıyı durdurmak için çok geçti. Erkek kardeşine doğru koşarken içindeki umut, çocuğun cansız bedeniyle karşılaştığında soldu… Gözleri karardı, deli gibi ağlamaya başladı.
Avcının sözlerini duyduğunda kardeşine yaşlı gözleriyle baktı, “Ölmedi… Fakat uyandığında burada olmak istemezsin.”



Lanetli Gülüşler adlı bir hikaye başlığım vardı zamanında. Onun için yazdığım kısa bir karakter tanıtımıdır bu.

Liena bayıldım süper olmuş (:

Teşekkürler... (:

Vayy canına iğrenç eserlerimi seven birisini buldum *-* Duygulandım

Miley Natalie Leonél demiş ki:

Vayy canına iğrenç eserlerimi seven birisini buldum *-* Duygulandım

İğrenç değil. Ama kendini biraz daha geliştirsen daha güzel olacak. Bu haliyle zaten başlıbaşına harika.

Taze çıktııı

Spoiler: